Núna, þegar ég skrifa þetta blogg, ligg ég uppí rúmi með íslenska tónlist í gangi, borða íslenskt nammi og fletti í gegnum myndirnar mínar frá Íslandi. Eins mikið og ég skemmti mér og nýt þess að vera hérna þá er hugurinn samt alltaf á einhverjum öðrum stað. Ég held að þetta kallist heimþrá. Hef núna í langan tíma fengið þessa óþægilegu tilfinningu að langa að fara heim, samt einhvern vegin ekki á sorglegan hátt. Langar stundum bara rétt að kíkja í heimsókn og fara síðan aftur. Kannski er það bara af því að allir austurrísku vinir mínir hafa alltaf mömmu, pabba og systkini, sinn venjulega mat, sitt eigið rúm og sæng hjá sér og sinn eigin fataskáp með öllum fötunum sínum í. Eða kannski er það bara af því að allir hollensku vinir mínir úr vinnunni í vetur fengu mömmu, pabba og vini sína í heimsókn eða rétt skruppu heim í viku og komu síðan aftur. Kannski er það bara sú þrá að geta talað íslensku þegar ég vil og að þurfa ekki endalaust að hlusta á hollensku og pinzgaurisch (austurríska mállýskan hér). Það að hverfa inní minn eigin heim og dagdrauma er orðin daglegt. Það að heyra bara suð í staðin fyrir samtal er fyrir mér orðið eðlilegt og ósjálfrátt segi ég já við öllu sem er sagt við mig. En þegar ég ligg hérna ein þá fer ég að hugsa og það er ýmislegt sem að kemur upp.

Núna þegar ég hef enga vinnu og hef ekkert að gera fer ég mikið að hugsa um veturinn og hvað hann gaf mér mikið. Það að hafa ákveðið að verða skíðakennari í vetur er ákvörðun sem ég mun aldrei sjá eftir, aldrei. Algjörlega engin eftirsjá. Að vera skíðakennari er eitt af því erfiðasta og átakamesta sem ég hef upplifað en samt sem áður, á sama tíma, eitt það skemmtilegasta og ótrúlegasta sem ég hef upplifað. Að takast á við aðstæður sem ég hef aldrei lent í áður, halda haus og brosa er daglegt verk. Gera mistök og læra af þeim, gera gott verk og taka hrósi og síðast en ekki síst að vera jákvæð eru ein af þeim verkefnum sem ég hef þurft að takast á við í vetur. Þessi verkefni eru komin til skila, þau skiluðu sér til mín. Á hverjum degi kom ég heim með nýbakaða upplifun sem ég mun alltaf geyma. Það var ótrúlegt að fylgjast með krökkunum taka framförum á hverjum einasta degi, krakkar sem að gátu ekki staðið í lappirnar á fyrsta degi voru farin að skíða frá toppinum á fjallinu og alla leið niður á 3ja degi. Ómetanleg reynsla, vinir til framtíðar og ný og betri ég er allt eitthvað sem að ég þakka skíðaskólanum:)

Í vetur kynntist ég líka hinum ýmsu krökkum, krökkum sem komu mér til að hlægja og krökkum sem að gerðu mig pirraða og reiða.                                                                                                      

Ég hugsa oft tilbaka og þá sé ég fyrir mér litlu Lucy sem að skíðaði alltaf á eftir mér og kallaði ÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁstaaaaa. Þetta öskurkall gerði það að verkum að í allan vetur var kallað á eftir mér að vinum mínum ÁÁÁÁÁÁÁÁÁstaaaaa. 

Ég hugsa um litlu Isu sem sagði á hollensku: ,, Juffí juffí, ik mut blasse!!”( Skíðakennari ég þarf að pissa) og þegar ég þaut þá með hana inní skóg heyrði ég: ,,Juffí juffí, ik blasse in mæn brúúúk, ik blasse in mein brúúúk!!” (Skíðakennari ég er að pissa á mig) Ég þurfti því að hringja í mömmu hennar og sagði á hollensku :,, Uuuuu stelpan þín pissaði eiginlega á sig, geturu sótt hana?”                                        

Ég hugsa um litla Marnix sem að datt og ég hélt að hefði lamast og hann og ég gátum ekki hætt að gráta!! Hann hafði fengið heilahristing og þurfti að gista eina nótt á spítalanum í Mittersill.                    

Ég hugsa um litla Luuk sem fór alltaf að gráta þegar hann þurfti að kveðja mömmu sína og fór síðan alltaf að gráta þegar að hann þurfti að kveðja mig.                                                                      

Ég hugsa um Lars sem fór alltaf að gráta þegar að hann datt eða þurfti sjálfur að standa upp eða þegar að hann þurfti að fara í lyftuna eða þegar hann þurfti að fara alveg uppá topp eða þegar að hann þurfti að fara einn í lyftuna eða þegar að hann þurfti að pissa eða þegar hann þurfti að fara rauðu brekku númer 3, ok ég sem sagt man eftir Lars sem að grét út af öllu.                                                            

Ég hugsa um litlu Isabellu sem að hætti ekki að tala. Hún bókstaflega sagði mér allt og í lok vikunnar vissi ég allt um hana og fjölskyldan var ekki undanskilin. Ég vissi hvað afi hennar lærði og gerði, ég vissi nákvæmlega hvernig frænka hennar leit út, ég vissi nákvæmlega leiðina að húsinu hennar í Þýskalandi, ég vissi hvað nágrannarnir hennar hétu, ég vissi hvað hundur nágrannanna hét og hvernig hann leit út og ég veit ekki hvað og hvað.                                                                                          

Síðan hugsa ég um 10-13 ára krakkana sem ég var með síðustu vikuna mína en þau voru öll jafnstór og ég eða stærri en ég. Strákarnir í hópnum voru með kjaft til að byrja með þangað til að ég eypaði bara á þá og þeir báru svo mikla virðingu fyrir mér það sem eftir var vikunnar að ég var mjög sátt. Gerði það að verkum að þau tóku framförum og við skemmtum okkur rosalega vel saman, náðum að skíða út um allt. Á verðlaunaafhendingunni fékk ég síðan uppklapp frá foreldrunum með öllu tilheyrandi og þvílíku hrósi og ópum og öskrum. Ekkert smá gott fyrir mig þar sem að báðir yfirmennirnir mínir voru þarna og þeir sögðust alfrei hafa heyrt annað eins.. 

Það eru allavega mikið af skemmtilegum sögum sem ég get rifjað upp og sagt frá, held allavega að það sé komið nóg núna.

Ég bið að heilsa héðan úr sólinni og hitanum sem ég fæ því miður ekki að njóta þar sem ég ligg hérna í sýklalyfjahrúgu undir sæng. Ég ætla að vera duglegri að blogga núna en þá vil ég líka fá að vita hvort að fólkið mitt er ekki alveg örugglega að lesa bloggið mitt. Ef að ég blogga meira ætliði þá að kíkja meira á síðuna??

Kv. Austurríska Ássí

Ta er fyrsta vinnuvikan min lidin! Hefur tetta verid vaegast sagt atakamikid en samt sem adur skemmtilegt. Eg er buin ad vera med krakka a aldrinum 3-5 ara i vikunni og langflest höfdu aldrei stigid faeti a skidi adur.Fyrstu tveir dagarnir foru tvi mest megnis i tad ad krjupa til ad hjalpa teim i skidin, laga vettlinga, turrka ófá tár, snyta, sidan ad lyfta teim upp tegar tau duttu, hjalpa teim i og ur lyftunni og margt margt fleira. A sunnudaginn vorum vid med 20 krakka og helmingurinn af teim urdu mömmusjuk um leid og vid sögdum godan daginn, sem sagt öskrudu og gretu allan daginn. Hins vegar a tridjudag foru hlutir ad gerast og krakkarnir gatu loksins stadid i lappirnar og bremsad. A midvikudag voru tau farin ad beyja og i gaer for eg med 6 krakka uppi fjall tar sem vid erum buin ad vera skida a okkur gat. Upp nidur upp nidur upp nidur. Vid erum buin ad vera gera allskonar skemmtilega hluti, bua til pizzu og franskar(med skidunum), fljuga flugvel, keyra bila, keyra lest, bua til allskyns dyr med hreyfingum og hljodum og syngja. Vid erum buin ad skemmta okkur konunglega.

Versta er to hvad eg a stundum erfitt med ad skilja hvad tau eru ad segja. Tegar madur hugsar a islensku, heyrir hollensku og talar tysku og ensku er hausinn a manni ekki alveg ad virka. Eg er tvi oft med allsherjar höfudverk tegar eg kem heim en tetta er eitthvad sem ad eg a bara eftir ad venjast. Besta vid tetta er ad eg get bradum skipt a milli tungumala eins og ekkert se og sidan laeri eg hollensku smam saman, sem er alls ekki tad olik tyskunni. 

En annars hefur tessi fyrsta vika gengid rosalega vel og foreldrarnir voru allir rosalega anaegdir. I gaer keypti meirad segja ein mamman handa mer bjor fra straknum sinum og takkadi innilega fyrir sig og hinir sögdust barasta aldrei hafa lent i tvi adur tannig eg var mjög satt med tad. En tetta er rosalega gaman og krakkarnir eru langflestir algjör aedi. Eg er meirad segja strax komin med eitt gullkorn fra einum 4 ara strak:

Tjorven helt otaegilega mikid um ja nedri hluta likamans svo eg spurdi hvort hann tyrfti nokkud a klosettid,

Tjorven: Neiii, ad sjalfsögdu ekki.

Eg: Nuu, hvad, af hverju helduru ta svona mikid eins og tu turfir ad fara a klosettid?

Tjorven(mjög hneyksladur): Uuu af tvi ad eg fer audvitad miklu hradar tegar eg held tarna!!

Eg veit ekki alveg hvadan drengurinn fekk ta hugmynd ad hann faeri hradar med tessum haetti en tetta var oneitanlega mjöög fyndid.

Ad vera skidakennari er ekki alltaf audvelt en rosalega er tetta gaman. Vera uppi fjalli allan daginn i sol og rosalega godu faeri er natturulega bara olysanlegt. Ekki haegt ad bidja um meira. Eg finn lika hvad eg hef gott af tessu, ad vera bara uti og verda brun i framan og svona. Formid verdur betra og betra med hverjum deginum, to ad eg se bara buin ad vera herna i viku. En midad vid hvad skidakennarar drekka mikinn bjor ta veit eg ekki hvort ad tad eigi eftir ad verda eitthvad mikid betra formid hja mer. En tad er vanalega hittingur a hverjum degi og fa ser bara einn bjor. Sidan er alltaf djamm a midvikudögum og sidan um helgar. Margir hverjir koma samt tunnir a hverjum degi i vinnuna, eg skiiil ekki hvernig tad er haegt. Tetta er örugglega eitthvad sem er bara medfaett i tessum austurrikismönnum og hollendingum. 

Eg er sem sagt bara hress og lidur rosalega vel herna. Eg skal reyna ad lata vita af mer adeins oftar til ad eg skrifi ekki svona mikid en eg gaeti skrifad svona helmingi meira um allt saman herna. 

Vona ad tid reynid ad lata ykkur lida sem best a tessum erfidu timum. Hugsa til allra!

Tscüss,

Ásta Hulda

Þá er ég loksins mætt aftur í land karlrembunnar, kirkjuklukknanna og snýtubréfanna! Eftir langa tveggja mánaða bið er ég komin til Austurríkis og beint í faðm oma og opa. Gekk ferðalagið áfallalaust fyrir sig fyrir utan ljóta/feita Breta og laaaanga 7 klst bið á flugvellinum í London án tónlistar, tölvu eða bókar.

Skrítið að vera komin aftur. Það er allt eins, sama lyktin og sama andrúmsloftið. Eina sem er öðruvísi er að núna tók á móti mér 10 stiga frost og snjór en ekki 30 stiga hiti og sól.. Eeen tilgangur ferðar minnar er samt sem áður að rífa upp snjóinn með mínum öflugu fótum og nýju skíðunum mínum, sem eru reyndar ekki keypt, og njóta þess að . Tilgangurinn er líka að læra að nota snýtubréf svona eitt skiptin fyrir öll og einnig að kenna fólki á skíði, en það er bara aukaatriði.. Uuuu djók, ég er að fara vinna sem skíðakennari og fá borgað í evrum, djii, ég er farin að halda að ég sé of kúl fyrir lífið :D Nei segi svona..

Annars er ég nú ekkert alveg að fatta að ég sé komin. Finnst eins og ég hafi bara verið hérna í gær. En eftir svona viku á ég pottþétt eftir að hringja heim grenjandi af heimþrá og verkjum um allan líkamann vegna ofreynslu á skíðunum. Eða meira svona vegna þess mikla óformi sem ég er í... Jiii, hlakka ég til að fá harðsperrunar maður, uu eða ekki!!

En mitt ágæta fólk, ég ætla að fara að lúlla mér þar sem að ég svaf bara 3 tíma í nótt!!

Blogga fljótlega aftur,

Ásta Hulda

P.S. Ætla líka bara að láta ykkur vita að fyrsta Beverly Hills serían mín er komin í hús við mikla gleði mína og enn meiri þrá í að kveðja raunveruleikann og kíkja í heimsókn þangað!!

Já það er í lagi með mig!
Ég hef voða lítið að segja þessa dagana. Hér gengur allt sinn vanagang, skóli á hverjum degi, kaffhús á kvöldin, skoða þetta og skoða hitt, labba hingað og þangað! Peningaleysið hefur sett stórt og þykkt strik í þessa Berlínardvöl mína og er því takmörk á því sem ég get gert. Ég til dæmis rosa mikið í því að skoða rosa mikið og sjá nýja hluti en eiginlega bara utanfrá, ég labba inní bakaríin og litlu pizzu/kebap staðina sem eru út um allt bara til að sjá matinn og finna lyktina og fer síðan aftur út. Það að drekka kranavatn, borða þurrt brauð og mjúkt hrökkkex er orðið ekkert mál fyrir mig þessa dagana :) Ég fór nú samt að verlsa í dag og keypti mjólk, ost, brauð, banana og múslí þannig að ég er vel haldin :D Ég held að ég hafi rosalega gott af því að vera fátækur námsmaður því það kennir mér svo mikið að neita óþarfa freistingum og neita því sem maður heldur að maður veeeerði að fá en getur alveg beðið betri tíma!

Á þessari þriggja vikna dvöl hér í stórborginni Berlín með Silju hef ég komist að ýmsu um okkur, misskemmtilegu. Ég til dæmis er rosalega frek og Silja lætur mig alltaf komast upp með það, ekki gott. Ég verð alltaf að hafa rétt fyrir mér og Silja nennir ekki lengur að þræta við mig þannig að það er ekkert gaman lengur :). Ég hef komist að því hversu svakaleg ljóska Silja er, Svanlaug hefur greinilega skyggt á þetta en sumt er samt alveg ótrúlegt. Silja á mjög erfitt með að lesa á kort. Ég er með súper sjón og súper heyrn. Við elskum að labba í öllum laufunum og sparka í þau. Okkur finnst líka rosa gaman að fá okkur ein Kaffee Latte zum mitnehmen! Við erum í alvöru hættar með enskuslettur en þýskan er alvarlega farin að hamla okkur í að tala almennilega íslensku, mætti eiginlega kalla málið okkar ísku.. Algengasta setning ferðarinnar er klárlega: ,, Ohhh hvar er hraðbanki??" Berlínarbúar eru greinilega ekki mikið fyrir það að hafa hraðbanka áberandi og það er greinilega takmark að hafa þá helst á sem fæstum stöðum en hérna eru svona sérstök hraðbankahús þar sem eru kannki 6-8 hraðbankar saman. Þeir hugsa örugglega ahh best að hafa hraðbankana falda til að við getum vísað túristunum í vitlausar áttir!!

Í skólanum er rosa fínt en umræður tímanna hafa verið heldur of pólitískar og stundum mætti halda að ég væri bara mætt á fund með forsetum þessara landa. Hámarkinu var þó náð á mánudag í rifrildum og látum og þá sagði kennarinn stopp og jiii hvað ég var fegin. Þegar manneskja er farin að tala eins og nasisti um manneskjuna sem situr við hliðiná sér verður maður mjög reiður og hræddur. Þannig að restin af vikunni hefur einkennst af mjög erfiðum málfræðiatriðum og æfingum fyrir lokaprófið sem verður í næstu viku. Ég hélt í alvörunni að það væri bara smá próf í lokin en neinei, það fara sko tveir dagar í þetta og það er gjörsamlega allt prófað.. En annars er það bara fínt. Er bara að læra og læra ný málfræðiatriði sem ég veit ekki einu sinni hvernig eru í íslenskunni og það er bara mjög fínt. Held að ég sé alveg búin að læra helling á þessum tíma.

Ég kem annars heim 26. október sem er sunnudagurinn eftir viku! Ótrúlega skrítið að þetta sé bara að verða búið.. Verð samt alveg pínu fegin að komast heim og knúsa alla :D

Annars kveð ég að sinni,

Ásta Hulda

Þá er ég búin að vera í Berlín í viku og er þessi fyrsta vika hér búin að vera ótrúlega skemmtileg. Ég byrjaði náttúrulega í skólanum á mánudaginn og eftir þessa viku ég er rosalega sátt. Kennarinn minn er æði, algjört nörd en mjög fyndinn, krakkarnir í bekknum eða réttara sagt fullorðna fólkið í bekknum er rosalega fínt og okkur kemur öllum rosalega vel saman. Námsefnið er alveg í þyngra laginu en við einhvern vegin náum öll að gera þetta í sameiningu passlega erfitt. Námið er krefjandi en ég finn að ég læri meira og meira með hverjum deginum sem er mjög gott. 

Berlín er að mínu mati mjög sérstök stórborg. Ég í raun finn ekkert fyrir því að ég sé í borg fyrr en að ég þarf að koma mér á milli staða. Hálftími í skólann, 40 mín til Silju, klukkutími þetta og hitt. En samgöngukerfið hérna er frábært. Þegar ég er að labba niður á stoppustöðina mína til að fara í skólann og ég sé sporvagninn minn keyra framhjá þá skiptir það engu máli því næsti kemur eftir mesta lagi 3 mínútur. Það er ekkert mál að læra á þetta, fyrsta daginn minn var ég pínu áttavillt en núna finnst mér þetta ekkert mál! Hins vegar verð ég að viðurkenna það að mér finnst Berlín alls ekki falleg borg. Borgin er ennþá frekar hrörleg og hrá síðan fyrir fall múrsins og það er alveg augljóst hvenær maður er í Vestur Berlín og hvenær maður er í Austur. Síðan, hvar sem þú ert, er veggjakrot eða götulist. Það er alls staðar út um allt. Það í raun kom mér pínu á óvart, þetta er eins og þetta sé bara hluti af menningu Berlínar því þetta er út um allt. En það sem mér líkar best við borgina er hvað það er mikill gróður út um allt. Það eru tré alls staðar og svona garðar eða parks út um allt sem að er að mínu mati mjög kósí. 

Annars erum ég og Silja búnar að labba gjörsamlega út um alla borg og við erum bara með endalausa verki í löppunum. Litla táin mín er gjörsamlega ónýt og ég er með króníska táfýlu. Þegar maður er búinn að vera á tánnum og í flipflops í heilt sumar og allt í einu fara í sokka og skó þar sem tærnar manns gjörsamlega soðna þá held ég nú að þetta sé alveg eðlilegt, en lyktin er alveg frekar sterk. Ég sat til dæmis í lest í vikunni og allt í einu fór ég að hugsa oj hvaða lykt er þetta, þá var þetta sem sagt táfýlan mín, freeeekar vandræðalegt!!

En hér í Berlín er endalaust kalt. Ég er komin með hálsbólgu og mér er alltaf kalt. Ég fékk loksins að hita herbergið mitt í dag og það munar þvílíkt miklu. En síðan er ég nefnilega bara með sumarföt hér þannig ég er alltaf í svona 5 peysum undir jakkanum mínum en samt er mér kalt. Fáránlegt! Síðan í vikunni þegar ég og Silja vorum að labba um kom þessi þvílíka hellidemba og við ekki með neina regnhlíf og það var svoo ógeðslega kalt jii minn eini... En við sögðum bara neii pff hvað er þetta við erum harðir Íslendingar og hlupum því út um allt í rigningunni og ég sver það við vorum einu manneskjurnar á ferli. Allir borgarbúarnir stóðu inní búðum eða undir þakköntum, en nei ekki við.. Þetta olli rennblautum fötum og skóm og er mjög líklega ástæðan fyrir hálsbólgunni minni núna!!

Við vorum líka um daginn að fara leita að H&M til að kaupa húfur og vettlinga og neinei rákumst við ekki bara á þetta risastóra mall sem við höfðum aldrei heyrt um áður. Það fyndna við þetta var að þetta mall er á Alexanderplatz og við erum búnar að labba framhjá því á hverjum einasta degi! Frekar hallærislegt, vera bara að labba í rólegheitunum og bara hei nei hérna er barasta mall á þremur hæðum með eeeendalaust af búðum!!

Ég er hins vegar þessa dagana frekar lágt sett út af peningamálum. Evran er í dag 156 krónur og það er bara allt of mikið. Ég er því bara með hrökkkex, ost og múslí og borða það dagsdaglega! Ég er orðin algjör fátæklingur og nískupúki. Ég leita alltaf af lægstu verðunum og ég tímdi ekki einu sinni að kaupa mér vettlinga á 4 evrur um daginn því ég var svo viss um að ég myndi finna ódýrari einhvers staðar annarstaðar. Okkur var síðan bent á að um helgar eru alltaf second hand fatamarkaðir út um allt þannig að um helgina ætla ég að drífa mig í því að finna húfu og vettlinga á helst bara 2 evrur og einhverja þykka þykka peysu. Þessa dagana finnst mér bara hlægilegt að vera Íslendingur. Það er orðið svo dýrt að lifa að það er vandræðalegt og halló það er snjór heima. HAAALLLÓÓÓ, það er rétt kominn október, hvað er í gangi spyr ég nú bara. Ég er allavega alvarlega farin að halda að ég eigi eftir að festast í Evrópu í vinnu sem borgar mér í evrum og tala bara þýsku alla daga. Sé ekki fram á að ég geti haft það gott á Íslandinu góða með þann pening sem ég á í dag, þó að ég sakni þess óendandlega mikið! Hlakka rosalega til að koma heim.. En svona er það víst að vera fátækur námsmaður. Held að þetta sé bara hluti af lífsleiðinni minni, eitthvað sem ég þarf að komast í gegnum og læra af. Mér finnst bara hræðilegt hvernig stjórnvöld eru búin að koma fram við þjóðina og það er auðveldlega hægt að kenna þeim um þetta hræðilega ástand sem hefur myndast á Íslandi. Þetta var vitað mál að þetta myndi gerast en enginn gerði neitt í þessu. 

En já ætla að hætta að babbla um þetta!!

Í gær fórum ég og Silja í skólahitting og það mættu alveg 5. Mjög fínt samt. Fengum okkur tvo bjóra og síðan var orðið svo kalt að við keyptum okkur bara súkkulaði og fórum heim að horfa á Fríðu og dýrið. Síðan var frí í dag því að það er sameiningardagur Þýskalands, eiginlega þjóðhátíðardagurinn. Fyrsta sem að ég hugsaði þegar við stigum út úr húsinu ohhh ég vona að við fáum eitthvað frítt. Silja hló bara en neinei þegar við komum á lestastöðina á Alexanderplatz þá var okkur gefin BERLÍNARBOLLA og váááá hvað ég var sátt. Mín fyrsta berlínarbolla og það í Berlín, þetta var best í heimi :D Ég var svo sátt og var orðin þvílíkt spennt fyrir áframhaldinu en jiii hvað við urðum fyrir miklum vonbrigðum. Jújú rosalega mikið af fólki en hvaaaar var stemningin. Það var enginn með þýska fánann, það var eiginlega enginn með gasblöðru, engin andlitsmálning og enginn 17. júní söngur. Það voru tónleikar hjá Brandenburger Tor en það var bara einhver ópera, reyndar frekar töff, en síðan var bara ekkert. Það var verið að selja húfur, boli, kúrekahatta, eyrnalokka, hringa og you name it en ekkert í þessum þjóðhátíðardags anda. Þannig að við settumst bara upp í strætó og keyrðum um bæinn í svona hálftíma og fórum síðan bara heim...

En allavega.. ég ætla að óska sjálfri mér til hamingju með að hafa skrifað lengstu og leiðinlegustu færslu í geimi og óska þeim til hamingju sem komust í gegnum þessa klessu :D

Reyni að blogga oftar og minni í einu!! :D

Kv. frá Berlínarbúanum Ástu Huldu